آیا خودروهای بدون راننده، آینده‌ی رانندگی را تغییر خواهند داد؟

در این جا نگاهی به مفهوم ابتکاری گسترش خودروهای بدون راننده، و مزایای آن می‌اندازیم، و این که چگونه این امر در سال‌های آینده بر زندگی ما تأثیر خواهد گذاشت.
 

واقعیتی فوری!

تا همین اواخر، قوانینی برای خودروهای بدون راننده وجود نداشت. ایالت‌های امریکاییِ کالیفرنیا، فلوریدا، میشیگان و نوادا آزمایش چنین خودروهایی را در جاده های عمومی در سال 2013 قانونی کرده‌اند. همچنین انتظار می‌رود که ایالت‌های دیگر نیز به زودی قانونی را در این باره تصویب کنند.
.
اتومبیل‌های خودگردان / بدون راننده، وسایل نقلیه دارای رایانه‌ای هستند که بدون نیاز به هیچ تلاشی از سوی راننده یا مسافر انسانی، خود را می‌رانند. در بسیاری از مدل‌ها، وسیله نقلیه محیط اطراف را حس می‌کند و به تنهایی در یک منطقه مشخص حرکت می کند.
 
از آن جایی که این یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین فناوری‌های اتومبیل در آینده است، اتومبیل‌های خودگردان یا خود راننده موج‌های عظیمی از علاقه و کنجکاوی را در سرتاسر جهان ایجاد کرده‌اند. توسعه این خودروها تقریباً یک قرن است که ادامه دارد. اولین اتومبیل خودگردان در دهه 1920 در شهر نیویورک از طریق انتقال رادیویی مورد آزمایش قرار گرفت. از آن زمان به بعد، تلاش‌های بسیار بیشتری برای ایجاد خودروی خودران محور با موفقیت‌های مختلف صورت گرفته است. اگرچه هنوز از چنین خودروهایی فقط برای نمایش اثبات و اهداف آزمایشی استفاده می‌شود، روز به روز به زمانی نزدیک می‌شویم که تولید کنندگان، این وسایل نقلیه را برای عموم مردم تولید کنند.
 

اتومبیل‌های خودگردان چگونه کار می‌کنند

وسایل نقلیه بدون راننده برای حس و حرکت در محیط اطراف خود، اجتناب از موانع، و شناسایی علائم جاده‌ای از LIDAR (تشخیص و تنظیم نوری) ، GPS ، رادار و دید رایانه‌ای استفاده می‌کنند. وسایل نقلیه بسته به سطح خودگردانی به پنج نوع طبقه بندی می‌شوند:
 

غیر خودکار:

در این وسایل نقلیه، راننده در هر زمان کنترل کاملی دارد، و همه کارکردها، یعنی فرمان، دریچه گاز، ترمز و غیره، کاملاً به ورودی‌های داده شده توسط راننده بستگی دارد.
 

خودکاری خاص عملکرد:

این وسایل نقلیه کنترل بسیار محدودی را روی یک یا چند کارکرد مانند پایداری خودرو یا ترمز اضطراری دارند. بقیه کارها هنوز توسط راننده انجام می‌شود.
 

خودکاری ترکیبی عملکرد:

این وسایل نقلیه کنترل بیش از دو یا چند عملکرد را دارند که اغلب در هماهنگی انجام می‌شوند و راننده را از چند مسئولیت رهایی می‌بخشند. به عنوان مثال، اتومبیل‌هایی با ویژگی‌های کنترل گشت زنی، همچنین مراقب مرکزیت مسیر هستند.
 

خودکاری خودرانی محدود:

در شرایط خاص جاده، این وسایل نقلیه به رانندگان اجازه می‌دهند کنترل کاملی از عملکردهای مربوط به ایمنی وسیله نقلیه را به سیستم‌های رایانه‌ای واگذار کنند. وسیله نقلیه فقط به ورودی‌هایی گاه به گاه از راننده احتیاج دارد، و زمانی کافی را به راننده می‌دهد تا بتواند وسیله نقلیه را کنترل کند یا کنترل آن را به خودرو واگذار کند.
 

خودکاری خودرانی کامل:

این وسایل نقلیه در تمام طول سفر کنترل کامل خود را به دست می‌گیرند، از جمله در نظارت بر شرایط جاده و کنترل عملکردهای خاص ایمنی. راننده لازم نیست برای کل مدت سفر کاری انجام دهد.
 
در اتومبیل‌های کاملاً خودکار، GPS  اهداف سفر را تعریف می‌کند که شامل نقطه شروع، نقطه پایان، شرایط ترافیکی، و مسیری که باید طی شود است. رادار و دوربین‌ها پویایی جاده مانند موانع، عوارض زمین، انحراف‌ها و غیره را که در طول سفر به طور مداوم در حال تغییر هستند مطالعه می‌کنند. در حالی که دوربین‌ها به وسایل نقلیه امکان تجزیه و تحلیل فوری محیط را می‌دهند، رادار اطلاعات زیادی در مورد منطقه در چندین متر جلوتر را می‌دهد و به ماشین اجازه می‌دهد حتی در شرایط بد آب و هوایی که باعث دید کم می‌شود در مورد رانندگی تصمیم گیری کند. در اتومبیل‌های کاملاً خودکار، GPS  اهداف سفر را تعریف می‌کند که شامل نقطه شروع، نقطه پایان، شرایط ترافیکی، و مسیری که باید طی شود است. این خودروها همچنین می‌توانند از لیزرهای فناوری LIDAR استفاده کنند، که به خودرو منظره‌ای سه بعدی از محیط اطراف خود می بخشند. کلیه اطلاعات این دستگاه‌ها با الگوریتم‌های رایانه‌ای پردازش می‌شوند که داده‌ها را ترجمه می‌کنند و برای داشتن یک رانندگی ایمن و راحت برای مسافران انسانی اقدامات لازم را انجام می‌دهند.
 

مزایای اتومبیل‌های خودگردان

تصادفات کمتر:

از آن جا که تمام اتومبیل‌های خودگردان با یکدیگر پیوند برقرار می‌کنند و از آن جایی که نه خسته می‌شوند و نه تحریک پذیر هستند، عملکرد آنها از رانندگی انسان قابل اطمینان‌تر خواهد بود. همچنین این وسایل نقلیه در مقایسه با انسان زمان‌های عکس العمل بهتری در تصادفات بالقوه دارند، و این به این معنی است که تعداد تصادفات جاده‌ای به طرز چشمگیری کاهش می‌یابد.
 

پلیس‌های راهنمایی و رانندگی کمتر:

اتومبیل‌های خودران تمام قوانین راهنمایی و رانندگی را رعایت می‌کنند، در جاده‌های شلوغ به صورت کارآمد حرکت می‌کنند و تصادفات را کاهش می‌دهند. بنابراین نیاز به پلیس راهنمایی و رانندگی نیز کم می‌شود.
 

آرامش برای سرنشینان خودرو:

اتومبیل‌های خودگردان بیشتر وظایفی که رانندگان انسانی در حال حاضر باید خود انجام دهند، از جمله ناوبری و پیروی از قوانین جاده‌ای، را به عهده می‌گیرند، و این بدان معنی است که مردم فقط باید در اتومبیل‌ها بنشینند و استراحت کنند و اجازه دهند وسیله نقلیه بقیه کارها را انجام دهد.
 

رفع مشکلات مربوط به پارکینگ:

این خودروها قادر خواهند بود مسافران را در هر مکانی پیاده کنند و با رانندگی به نزدیکترین مکان پارکینگ موجود و بدون راهنمایی انسانی به عنوان پیشخدمت عمل کنند. همچنین در صورت نیاز می‌توانند برگردند و مسافر یا مسافران را سوار کنند.
 

بدون محدودیت در مسافرت:

در حال حاضر، هر فردی که پیر، خسته، بی تجربه، مسموم یا معلول است باید برای رساندن خود از یک مکان به مکانی دیگر به دیگران اعتماد کند. در حالی که، با خودروهای بدون راننده، این دیگر مشکلی نخواهد بود.
 

محدودیت‌های سرعت بالا:

رانندگی رایانه‌ای بسیار قابل اعتماد خواهد بود، به این معنی که این نوع خودروها می‌توانند با دقت بیشتری رانندگی کنند. این می‌تواند به افزایش حد مجاز فعلی سرعت منجر شود.
 

کاهش بار ترافیکی:

اگر کلیه وسایل نقلیه موجود در جاده به صورت خودکار باشند، در هماهنگی با یکدیگر کار می‌کنند، و به طور موثر جریان ترافیک را مدیریت می‌کنند و شکاف‌های ایمنی را کاهش می‌دهند.
 
منبع: آنوج مودالیار